Адзін скупы кулак да смерці не любіў парабкаў сваіх карміць. Як прыйдзе час палуднаваць - усім з дому хатулі ды збаны нясуць, а ў яго ўсё не так, як у людзей: то карова дайніцу перавярнула, то хлеб у печы згарэў.
А як сядуць суседзі ў халадок, кулак і кажа парабку:
- Адпачнём жа і мы, Йонас, пакуль усе палуднуюць. Няхай людзі думаюць, што мы з табой таксама ямо.
І гэтак кожны дзень.
Стаў галодны парабак думаць, як бы яму скупога гаспадара ад такой звычкі адвучыць. І вось аднойчы папалуднавалі суседзі, адпачываюць, а парабак схапіў касу і падняўся з месца.
- Чаго дарма сядзець, - кажа, - давай лепш папрацуем!
Хочаш не хочаш - давялося і гаспадару ў гэткае пекла падымацца. А за ім і іншыя касцы падняліся. Кулак першы пайшоў, а парабак за ім, ды так хутка ідзе, ледзь на пяткі гаспадару не наступае.
Пачаў прасіцца кулак:
- Не спяшайся ты так, Йонас, а то мне яшчэ пяткі абрэжаш!
А парабак усё не сунімаецца. Азірнуўся гаспадар, а Йонас і траву нават не кранае, толькі касавільнам размахвае.
- Што гэта ты, Йонас? - пытаецца гаспадар.
- Памахаем косамі, гаспадар, пакуль усе працуюць, - кажа парабак. - Няхай людзі думаюць, што і мы косім.