Для літаратур капіталістычных краін вельмі характэрна з’явішча ўвядання талентаў. Мастак супакойваецца на дасягнутым, ён адрываецца ад жыцця, і фарбы на яго палітры хутка засыхаюць у стаячай атмасферы кабінета, нават у тым выпадку, калі пісьменнік ужо даўно пакінуў традыцыйную мансарду і выбраўся з багемавай дрыгвы.
У нас гэтага не можа быць. Той, хто ўзяў пяро з цвёрдым рашэннем аддаць усе свае здольнасці служэнню справы пралетарскага мастацтва, таго не можа сустрэць творчая дэпрэсія, бо пісьменнік прымае ўдзел у сацыялістычным будаўніцтве, бо яго абавязвае шукаць, працаваць, расці мудрая воля партыі. Энергетычнай базай для яго з’яўляюцца невычарпальныя крыніцы энтузіязму мільённых мас будаўнікоў сацыялізма. Савецкаму пісьменніку даны фарбы дзіўнай харошасці, цудоўнай жыццёвай цеплыні. І мы гэта павінны выкарыстаць для стварэння высокамастацкіх палотнаў.