Слова, чаму ты не сталь баявая,
Што сярод бітвы іскрыцца і ззяе?
Слова, чаму ты не ярасны меч,
Што голаў здымае варожую з плеч?
Ты, мая шчырая, мужная мова,
Я цябе выхапіць з ножнаў гатова,
Толькі ж ты кроў з майго сэрца пральеш,
Ворага ж сэрца клінком не праб'еш.
Вывастру зброю сваю баявую,
Колькі умельства і сілы знайду я,
Потым яе начаплю на сцяне,
Іншым на ўцеху, на горачка мне.
Слова, мая ты адзіная зброя,
Мы не загінем абодва з табою!
Можа, ў руках невядомых братоў
Узнімешся мечам на катаў-паноў.
Бразне клінок аб жалеза кайданаў,
Водгулле грымне ў цвярдынях тыранаў,
Стрэнецца з бразгатам мечаў другіх,
З гукам размоў не турэмных - жывых.
Мсціўцы падхопяць тады маю зброю,
Кінуцца з ёю адважна да бою...
Зброя мая, паслужы змагарам
Лепш, чымсьці служыш ты хворым рукам!
25.11.1896