Сон летняе ночы калісьці мне сніўся,
Кароткаю летняя ночка была.
І сон быў кароткі, - ён хутка змяніўся
І знік, калі ў небе зара расцвіла.
Не знаю, не помню, калі я заснула,
Шапталіся дрэвы за сінім акном...
Чароўная мара мяне агарнула,
Нязнанае шчасце накрыла крылом.
Была я шчаслівай, бязмерна шчаслівай, -
О радасць хвіліны, душы маладосць!..
Няма такой мовы на свеце праўдзівай,
Каб выказаць шчасце, калі яно ёсць!
Кароткі быў сон мой. Як ранняя зорка,
Пагасла ружовая мара мая,
Спускалася ноч у нізіну з узгорка,
Пры першым світанні прачнулася я.
Ясноты нябёс над зямлёй палыхалі,
Пра шчасце шумеў за акном маім сад.
І вусны мае яшчэ доўга шапталі:
«Сон летняе ночы, вярніся назад!»
Няма ў мяне шчасця, збавення ня бачу,
Бо мары аб іншым у сэрцы нашу;
Парой, зажурыўшыся, горка заплачу,
Але я нічога сабе не прашу.
Хай будуць шчаслівымі іншыя людзі,
Жыццё мне патрэбна, жыццё, а не сны,
Бо, хто абудзіўся, шчаслівым не будзе, -
Справадзіўшы лета, не вернеш вясны.