Першы снег над мястэчкам,
І мерзнуць званы на званіцы;
І ў маленькі маёнтак з'язджаецца шляхта на баль.
І глядзяць з-пад рукі на паненак здаля маладзіцы -
Люд мясцовы, загадкавы, просты, як белы паркаль.
Мы жывём, нібы прыхадні тут, - шляхта, кветкі-прыкрасы.
Пакаленні змяняюцца - тыя ж бязродцы растуць.
Што за людзі жывуць тут? Якія тут рэчкі і краскі?
Што за песні пяюцца? На мове якой нас клянуць?
Невядома. Бліжэй нам героі пагаслай Элады
Ці маркізы парыжскія, нават расейскі разбой...
І не нам напяваюць балады пушчанскія шаты,
Абыходзіць дамы нашы лірнік з пагардай сляпой.
Як расплоцяцца горка за гордую пыху нашчадкі,
Як завянуць яны на зямлі, што не стала сваёй.
Выцвітаюць, як душы, кляйнодаў старыя пячаткі,
І змяшаецца смерць назаўсёды з блакітнай крывёй...
І ляцяць над мястэчкам іскрыстыя Штрауса вальсы,
А званы на мясцовай званіцы цяжкія, як лёс.
Не заўважаць вас нават, бязродныя кветкі-прыкрасы,
У гнілой каляіне ад бедных сялянскіх калёс.