З рускай — М. Ісакоўскага
Работнікі хлебнае справы.
Прынеслі яны сюды з вёскі сваей,
Дзе йграла багатае свята,
Маўклівую радасць працоўных людзей
І радасны воклік заплаты.
І глянулі з дзівам, як после вясны
Само ў рукі шчасце далося,
На поўнач, на поўдзень
Глядзелі яны
І жоўтае рвалі калоссе.
Яны перамогу адчулі сваю
І спорных чакалі ўмалотаў.
Яны ўспаміналі, як ў гэтым краю
Сівое
Дымела балота.
Карэннямі лозы крывыя з зямлі
Смакталі карысныя сокі.
І рэзалі рукі,
І вочы сяклі
Зялёныя пікі асокі.
І быў гэты край недаступен і глух —
Прыстанішча мукі і смерці.
І тысячу год забабонных старух
Пужалі балотныя чэрці.
Ўсё ж людзі,
Паўстаўшыя супраць чарцей,
30 Забыўшы лік на свае латы,
На ногі паставілі
Баб і дзяцей
І ў рукі ім далі
Лапаты.
І там,
Дзе не ўсякі мог смела прайсці
І вязлі ў калена дзе ногі,
Яны правялі
Пад’язныя шляхі,
Яны пралажылі
Дарогі.
І кожнай маўклівасць квадратнай вярсты
Яны пакарылі
Там працай нялёгкай.
І ўелася поле
Ў глухія пласты
Распетаю
Жоўтай затокай;
Прад імі ляглі маладыя лугі,
Шаўковыя скінуўшы шаты.
І стромкія свежага сена стагі
Лепш пахнуць
Ад лепшай гарбаты.
І ў свята, калі ўжо не скачуць сярпы
І косы карпацкія немы,
Па шчодрую плату
Прыходзяць сюды
Тварцы і героі паэмы.
І як бы скаваныя радасным сном
На жытніх калосістых гонях,
Стаяць і любуюцца
Буйным зярном,
Ляжачым
На жорсткай далоні.
І вецер адносіць адрыўкі іх слоў,
І гутаркі моўкнуць пустыя.
І гэтак здаецца, што ў гэтых майстроў
Іх рукі усіх
Залатыя.
[1934]