Не раз і не двойчы з сябрамі я пеў,
А гэтакі горды ніколі не быў:
З аркестра мне родны матыў загрымеў,
І зал, перапоўнены зал, падхапіў.
Бярозы і сосны прыбеглі з гары
І слухалі, стоячы ў ціхім галлі,
Як іх партызанскія сёстры ў бары
Маю Беларусь адстаяць памаглі.
Славакі наўкол
Абступілі наш стол,
Майстры тут былі разнастайнейшых спраў:
І той партызан, што чыгунку ўзрываў,
І той будаўнік, што яе аднаўляў.
У кожнага права на жменю святла,
І кожны свой край захінаў ад віхроў.
Абы толькі голас і дружба расла,
А песня адна ў нас на многа гадоў.
15.VI.1957