Я з ім дражніўся, пеў і плыў,
Хапаў ракушкі з хвалі,
А ён прыўстаў, дыхнуў і змыў
Мяне з прычальнай палі.
З глыбінь узліўшыся на мель,
Не сцішыўся, упарты,
Шпурнуў мяне пад карабель
Берагавое варты.
Так без вятрыла і вясла
Ганялі злыя воды,
Але рукі не падала
Мне статуя Свабоды.
Тады я ўспомніў ...",
Як перайначваць далі,—
Гукнуў, як той, кім створан свет:
Акамянейце, хвалі!
У неба ўперліся хрыбты,
Стаў сад па-над залевай,
І ўжо там яблык грызла ты,
Мной створаная Ева.
Укамянелыя валы
Зліліся ў шлях праезджы,
І я на месячык малы
Пайшоў да Белай вежы.
Але між сонечных палян
Спакой душы не лашчыў:
Глядзеў услед мне акіян
І дыхаў жоўтай пашчай.
17.Х.1968