Калі вочы палаюць зялёнай паходняй,
Калі промін душы на прастор загучаў —
Абзавецца яно з-пад абломкаў стагодніх
І закружыць...
Прымусіць работу пачаць.
Гэта ўсё так банальна завецца — натхненне...
А па мне — хай бушуе!
З ім жыць — не тужыць:
Уяўляеш сусветы ў маленькім засценні,
Бачыш сонца праз дождж і праз сонца — дажджы.
За цыгаркай цыгарку...
І слова — да слова.
У напружанні вольтаў выкрэсаеш трут.
Ставіць невад папера і сны мае ловіць
За страфою страфу...
Развіваецца скрут:
«Сонны пошум лістоў...» — так пачнецца паэма.
«Цокаў іскрамі конь...» — гэта едзе казак.
Пераседзеў я поўнач з нязводнаю тэмай —
Дзе ўжо людзям паказваць! Самому няўсмак.
І праз морак,
знудзіўшыся ў нетрах кватэры,
Што ад берагу чоўна не зрушыць паэт,
Зарычаў кажушок, стаўшы раптам пантэрай,
Быццам По свае здані выводзіць у свет.
Там, дзе скончыцца твар і пачнецца жанчына,
Там, дзе скончыцца твор і пачнецца душа,—
Падпільнуй...
А пабачыш сваімі вачыма,
Прымуць слова
палеткі
і бездані шахт.
Я так доўга насіў непатрэбныя латы,
Як нячытаны ліст, што вярнуў адрасат,
І,
радамі старонак заставіўшы хату,
Заміналі мне класікі вершы пісаць.
Ноч у ноч тупацелі настроі, любові,
Дзе сваё, дзе чужое — хавае імгла...
Ноч у ноч Беранжэ і Максім Багдановіч
У мяне за сталом не гасілі святла.
Я хачу —
як нявольнік, забіты ў калодкі,
Рвецца ў сонца і ў вецер далёкіх прыгод —
Вадаспадамі біць, ліцца слоўнай паводкай,
Быццам вершаў не ведаў ні захад, ні ўсход.
Там, дзе скончыцца твар і пачнецца жанчына,
Там, дзе скончыцца твор і пачнецца душа,
Прабяжыць, калі ўздымеш сваімі плячыма,
Са стагоддзяў шаша.
І ў стагоддзі шаша.
1974