Няма тут ніякае шкоды
І крыўды —
ні мне, ні сябрам:
Не ўсе адчыняюцца сходы
Маім неспакойным вачам.
Ды злосць, як пачне казырыцца
Маленечкі мешчанін,
Што ведае ўсе таямніцы,
Што імі ўладае адзін.
А гэта ў яго нецярпячка —
Дый косткі няма ў языку! —
Разнесці хутчэй па сваячках,
Што чуў за дзвярмі на замку.
У момант ад вушка да вушка
Паўзе распрануты сакрэт.
Глядзіце — брахлівая птушка,—
Не лішне запомніць партрэт.
Хрыпаты, як зношаны певень,
Ён лічыць за рай, небарак,—
Дарвацца, даскочыць і ў хлеве
Пакохкаць, пагрэбціся ўсмак.
Ды ён — не з гарластых пачвараў,
Тут іншы завод — шаптуны,
Сустрэне кагосьці да пары,
Ото ж папашэпчуць яны.
Ні ранак не мілы ім сіні,
Ні белыя ў цвеце сады,
Што ўбачаць, адразу абсліняць —
Куды тыя вярблюды!
Жыруе на таннай ідэйцы,
Што крытыцы стрыманы ход.
З такіх не выходзяць гвардзейцы —
Грудзямі на кулямёт.
Нічым сябе не ўвекавечыў,
Аднак і не сцёрся ў жыцці:
На свет, па абмылцы аптэчнай,
Такога ж патомка пусціў.
Жыве і мяне выкпівае,
Што таленты трачу свае...
Я песні за чаркай спяваю,
А ён толькі скварку псуе.
Жыве!
А куды яго дзенеш?
І тут ужо гнеў, а не жарт:
Ён прагне такога ў кішэню,
На што ён і глянуць не варт.
Таварышы!
Як ні ўшчувайце,
Я не адступлю ні на пядзь.
Мы з вамі заўсёды на варце,
І нам без яго ваяваць.
1967