Ёсць чалавечкі-невідзімкі —
Нашто ім нейкі самапал?
Яны з бясшумнай ананімкі
Цаляюць так, каб напавал.
Сапхаўшы ў мех класічнай формы
Грахі, што сам з сябе саскроб,
Распіша чыста, бездакорна,
Хутчэй санет, а не паклёп.
Радочак вышукае ў творах
І ўчэпіцца: не так гучыць!
А за мяжой аблезлы вораг
Ад здавальнення загурчыць.
Той, што ні дай, нясе на продаж,
Гатоў крычаць на сто ганей —
Маўляў, у іх расце нязгода,—
Раўне, а потым і рване.
І хмыліць губы невідзімка:
Ён — што, ён папярэдзіў свет!
І зноў бярэцца без затрымкі
За свой бясшумны пісталет.
Пакуль адвеюць з тых санетаў
Няпраўду, зайздрасць, фальш заган,
Ён ходзіць ясны, ходзіць светлы —
Здабыў маральны чыстаган.
Калі ж дзе ступіць неахайна,
Сам падстаўляе касмылі:
Даруем, знае...
Пільнасць, дбайнасць
З парадку дзён не адбылі.
Як ён прабіўся, неданосак?
Такія, кажуць, мастакі
Падзараблялі на даносах
З-пад бенкендорфавай рукі.
...Заблытан след, схавана імя,
Ужо мінуўся той папас,
Як пад імёнамі сваімі
Хапалі нас не за абцас.
Вайна... Сягнулі не пад кулі,
А дзе цішэй, за частакол.
Рабілі так, каб іх прымкнулі,
Ды не трымаць жа пад замком.
Цяпер шануюцца... На пару
Пякуць без прозвішчаў лісты,
На вуха пішуць мемуары —
Чаго не выслухаеш ты!
Ці гэта каецца ураднік,
Жандар, што жылы рваў з людзей,
Ці тхор вяшчае з курасадні,
Як плакаў, душачы курэй?
Гавораць, пішуць...
Божа мілы!
Каму пісаць, вучыць каго?
Вазьмі ты іх, калі пад сілу,
У рай усіх да аднаго.
Мая цярплівая эпоха,
Усім адкрыты, цёплы край!
Не вымагаю, каб усохла
Чыя рука — так не карай!
Ну, паківай, ушчунь патроху,
А вось паперу — прыхавай!
1974