* * *
Часцей і часцей на сябе наракаю —
І сэрца не тое, і тонус не той,
А раніца гляне — за працу сядаю,
Бо сам не зраблю —
не даробіць ніхто.
Нічога з таго, што самім перачута,
Чым сэрца закута было ці раскута,
Што меў за жалобу,
што ведаў за свята,
Як промнем і хлебам рабіўся багаты,
Што знойдзена мною, не мною пабіта,
Забыта і зноў, як навінка, здабыта.
Каму перадам і каму я даверу
І шчасце даверу,
і радасці меру,
Пагоду краіны, садоў яе цвет
І вока людскога завоблачны свет.
Не страшна аддачы, на ўзгор’ях удачы
Яшчэ даражэйшае чую і бачу
І вам аддаю, покуль сэрца стае...
Не трэба шумець, дарагія мае!
1972