Вось вакзал. Як хутка ты, растанне!
Што ж вы нам накажаце, пражане?
Каля нашага вагона людна,
Мовы дзве, але адна ў іх гудба1.
Гэтак добра мы пасябравалі,
Перагаварылі і пераспявалі.
Вы вялі за намі з ціхай ласкай
Гукі слаўнай песні партызанскай.
Мы вучылі, як цыган караў цыганку
Што была ў зялёным у жупанку.
І, відаць-такі, не без прычыны
На вачах у чэшкі дзве слязіны.
Што яна гаворыць беларусу,
Я таго адгадваць не бяруся.
Можа зажывуць адной сям’ёю,
Хай жа будзе ім жыццё даўгое!
Доўгіх летаў, край добразычлівы!
Гэтым тварам, светлым і шчаслівым,
Гэтым людзям з непарушным духам,
Што скалісты грунт зрабілі пухам,
Што сабе ў дастатку сукны ткалі,
Што каўшы паілі плыўкай сталлю,
Што, як сталь, крышылі ўсе нягоды
І дайшлі да міру і свабоды.
І гучыць на ростань на вакзале
Слова, што сябры да нас звярталі
Смутным часам і за поўнай чашай:
«Мы навекі вашы, а вы — нашы».
Адышоў цягнік, загрукатаўшы:
«Вы навекі нашы, а мы — вашы!»
1955
1 Гудба (чэшск.) — музыка.