Пакідаю:
нясходжаным горад Нью-Йорк,
Неабжытай — краіну Амерыку.
Ні яны мне, ні я ім як след не агорк,
А нагледзеўся ўсмак флібусцьерыкаў.
Да пароды буйнейшае лёс не данёс.
Каб хацеў, дык няцяжка прарвацца,—
А нашто, калі скрозь адчуваецца мост,
Пераход у піраты з піратцаў.
Не спытае ніхто, як здабыты ваш цэнт,
Хай сабе хоць крывёю апырскан,
А калі гэты цэнт не наплодзіць працэнт,
Вас палічаць і дурнем і пыскам.
Вось і лайнер пад крылы трымаюць вятры.
Зважым рэчы, і ўсё — дзякуй богу! —
Пацалуемся, хлопцы! Бывайце, сябры,
Каб і вам у такую ж дарогу.
У машыну ступіў як сабе на зямлю —
Сцюардэса з маскоўскага порта!
Не турбуйся, падлогі ніяк не ўламлю,
Хвор яшчэ і змарыўся да чорта.
Пералёт наш працягнецца дзевяць гадзін.
Калі мераць на тысячы метраў,
Пада мною налічвае дзюралюмін
Дзевяць — мора і дзевяць — паветра.
На такой вышыні, над такой глыбінёй
Я лячу і ў дабры і ў спакоі:
Родны бор наш намацваю змерзшай нагой,
Мне завея махае рукою.
Мне адсюль хоць на крышку дадому бліжэй,
Чуць далей ад хвалёнага раю.
А што выюць турбіны і сэрцу блажэй —
Перацерпім.
Яно акрыяе.
17.ХІІ.1968