Быццам рукі дзяўчыніны шоўк разматалі,
І мяцеліца звоніць на вуха слупам,
Нібы гэта не поле, а пенныя хвалі
Акіяна, што інеем белым апаў.
Узрастае салодкая ў сэрцы трывога,
Проста ў твар пацягнула дымком ад сяла,
Дробных зор падсыпае пад ногі дарога
З тых гаёў, дзе з нябёс да зямлі дарасла.
1974