У Монт-Верноне, на фамільнай ферме,
Між букавых лясоў, пры хвалях Патамака,
Зялёны дом.
Пабраўшыся з удоўкай,
Тут жыў наводшыбе той чалавек,
Кім і з каго была пачата
Амерыка.
За колькі тыдняў да няцяжкай смерці
Сказаў, дзе збудаваць сямейную грабніцу,
Куды сышоў, а ўслед і жонка Марта.
Вось і пліта з чуллівымі радкамі
Евангеліста.
А паблізу — службы:
Трашчаць кладоўкі ад смачных прыпасаў,
Двор брэша, ржэ і гаўкае заўзята,
Дом для прыезджых кліча на спачынак,
І пахне дым з курыльнае каморы.
Здаецца, сам ён недзе пахаджае,
Заможны гаспадар.
Вось абышоў сядзібу,
Вось паглядзеў на сонечны гадзіннік,
Зірнуў, як на ражнах пякуцца шынкі,
З патэльняў тлушчам пырскаюць каўбасы,
Бушуе варыва ў катлах мядзяных.
...Гатовы сёдлы, жарабцы — ў загоне,
І стрэльбы самі просяцца на плечы!
Забаве — час. Цяпер жа — продаж земляў,
Сабе не ў крыўду і другому сходна!
Дзяліць пірог па роўнай палавіне,
Ды так, каб кожны, атрымаўшы, думаў,
Што мой кавалак большы і смачнейшы.
Падняўшыся наверх, натрапілі мы ў спальні
На ложак хутаранскага размаху:
Не двух-, не трох-, а, пэўна, пяціспальны.
А ў саменькіх нагах, каля парога,
Напаўраскрыты куфар — скураны,
Парэпаны. Ён паміж дном і векам
Складаецца ў гармонік — мо ў дарогу
Захоча гаспадар узяць паболей рэчаў,
Тады мяхі разыдуцца, нібыта
Раптоўна хтось зайграў на іх кадрылю.
Дарожны куфар Джорджа Вашынгтона!
Горш пашарпаны, чым берлінскі чамадан,
Які я там купіў на танным рынку.
Хіба што больш пакоўны.
Не таму,
Што ў ім складаліся сурдуты і пластроны.
Хай гаспадар быў моцным хутаранцам,
Ды першым прэзідэнтам, і з сабою
Вазіў не толькі зброю і адзежу,
Ён браў заўсёды, хай няшмат, а жменю
Людской турботы.
Аж да гэтых часаў
Напагатове куфар, ён чакае
Руплівай і адважнае рукі.
Калі сказаць па праўдзе, спраты рэчаў
Нам ні да чога — я спрактыкаваўся:
Даўно ўвесь боль і клопат чалавечы
Пакую ў сэрца.
29.Х.1968