Тут дрэўцы малыя, як свечкі, гарэлі,
Тут бляхі на дахах, як бубны, трымцелі,
Тут рамы сляпыя, як раны, шчымелі,
Калі мы, ад поту і пылу гарбатыя,
Пасля гадоў —
цяжка вымавіць! —
трох,
Шапкі знялі перад ліпкай разгатаю,
Што пільнавала сатлелы парог.
Той, за якім...
Хай гаворыць гісторыя,
Тут пачыналіся бальшавікі,
Тут і Купала, з халоднай каморыны,
Песню да сонца вадзіў напрасткі.
Выраслі людзі, і ліпы пабольшалі,
Пахкія лапы паклалі на дах,
Ціха гавораць былыя падпольшчыкі,—
Сэрца іх з намі, а вочы —
ў гадах.
Бачаць у далях сівыя таварышы,
Сочыць за імі малечы гурток,—
Як ён стаяў і палаў не згараючы,
Як ён свяціў —
невялічкі дамок.
Быццам падполле на момант вярнулася,
Сэрцы ўбіраюць партыйны агонь.
З дахаў на дахі і з вуліц на вуліцы
Полымя рвецца на свету аблонь.
І перад дзецьмі
дазвання амаль што
Крыюцца чырванню мацерыкі.
...Востра зіхцяць піянерскія гальштукі,
Вечнага полымя язычкі.
1970