Жыў разумны чалавек,
Падабаў жыццё без грыму,
Не любіў ён прастарэк,
А найболей падхалімаў.
І замест — падхалімаж —
У яго злятала з вуснаў
Вельмі часта — халуяж
І яшчэ часцей — халуйства.
Не жаніўся той дзівак,
Неслі з ім самоты ношку
Заўдавелы грак Прымак
І Яўдошка, кот ці кошка.
Што даваў, з’ядалі ўсмак,
Падбяруць усё да крошкі:
— Дзякуй! — вымавіць Прымак.
— Дзякуй! — вуркне кот Яўдошка.
Не бярыце гэты факт
Пад крытычную бамбёжку:
Гаварыў вучоны грак,
Мяўкаў цёмны кот Яўдошка.
Звычкі добрыя аднак
Пераймалі,
і патрошкі
Крыў халуйства грак Прымак
І пляваўся кот Яўдошка.
Неяк выпаў скрутны момант:
Недзе ў лета на парозе
Гаспадар паехаў з дому
І забавіўся ў дарозе.
Дома спела заварушка,
Грак і кот агаладалі,
І яны душа на душку
Ласым вокам паглядалі.
Ні ўкусіць дзён колькі запар,
Ні глынуць вады з-пад крана.
Грак аслаб, заснуў
і ў лапах
Апынуўся нечакана.
Кот душыў, вачыма бліскаў,
А пасля дурыцца з ім стаў.
Мудры грак прамовіў:
— Кіска!
Еш хутчэй, без падхалімства.—
Не прасіўся, не маліўся,
Горда смерць прыняць гатовы,
Нават цёмны кот здзівіўся:
Вось што значыць прынцыповасць!
Але як ён ні трымаўся,
Быў бы з’едзен без прыварку...
Гаспадар якраз нарваўся
І Яўдошку даў па карку.
Зноў жывуць у добрай згодзе,
Дзе ён ёсць,— ваююць з грымам:
Дзень пры дні і год пры годзе
Дружна крыюць падхалімаў.
Крый ні крый, а трэба часам
Халуяж па карку жарнуць,
Калі кіем, калі пасам,
Як Яўдошку гаспадар даў.
Але ж я пакпіў наогул
І прашу сяброў шаноўных:
Не шукайце больш нічога
У радках маіх жартоўных.
1966