* * *
Я пасміхаўся дружбакам,
Вясёлы ад віна і свята.
Пад ранне больш нічый бакал
Майго, налітага, не кратаў.
І раптам абазваўся ён,
Гук абудзіўся светлы, тонкі,
Нібы над скутым ручаём
Вясна прабіла шкло палонкі.
Здалося: булькнула вада,
Паплыў срабрысты звон ільдзінак.
Якую вестку ён падаў,—
Перасцярогу, напамінак?
Нашто мяне асцерагаць,
Я ўмею ў твар глядзець пагрозе,
Аб чым жа мне напамінаць,
Калі мы ўсе яшчэ ў дарозе?
Спалохацца б, напэўна, мог
Такі, хто верыць забабонам,
Але ніхто між нас пяцёх
Не быў збянтэжаны тым звонам.
Адзін не счуўся пяючы,
Другі — гаворачы пра штосьці,
Як ты віталася ўначы,
Мая запозненая госця.
Дый не было вядома ім
Аб нашай змове:
сёння з дому
Падумаць добра аб другім
І пажадаць дабра другому.
А ты, як Новы год прабіў,
Ці чула звон майго бакала,
Які я да краёў наліў,
Каб радасць нас не ашукала?
21.VI.1957