Таварышы!
Хто ўласнымі вачмі,
Калі ў агні даходзілі руіны,
Ліпнёвай раніцай пабачыў горад Мінск,—
Збяромся і адзначым гадавіну.
Каторую?
А гэта ўсё адно —
Дзесятую або саракавую,
Для нас яна ў наступнае —
акно,
Прасека ў час, які людзей гартуе.
Не сумны дзень прыгадак пра бяду,
Хоць мы не так і мала гаравалі.
Я на бяседу хлопцаў прывяду —
Смерць прынялі
і зноў насмерць стаялі.
І вось яны:
як быў хто — на пасту,
Ды толькі ў рудах, глыбах камянёвых.
Прыпала мне іх вызваліць адтуль,
Даць уздыхнуць і крок ступіць са сховаў.
Каменны сплаў! Цвярдзейшы за метал.
Алмазам не дарадзіш гэтай крушні.
Як ажывіць?
Хоць лазерам прастай,
Інакш не вырвеш постаці з-пад стружкі.
Мне б да накалу слова давясці,
Каб падняло, злучыла іх з жывымі.
А не,— дык расчынюся ў пачуцці
І ацвярдзею ў камень разам з імі.
1970