Плывуць даўнейшыя гады,
Старое казкі склад.
Гудуць увечары дзяды
На прызбах каля хат.
Дзед-земляроб, і дзед-сталяр,
І трэці дзед — каваль.
А мы глядзім ім проста ў твар,
Не дыхаем амаль.
Старыя ўмеюць расказаць,
Каб зналі блазнюкі,
Як гебель у руцэ трымаць,
Наварваць сашнікі.
Былі гады, прайшлі гады,
І зараз, акурат,
Гудуць увечары дзяды,—
Змяніўся толькі склад.
Тлумачым, як трымаць пяро,
Пакурваем, сядзім,—
І дзед Кандрат, і дзед Пятро
І я ўжо дзед — Максім.
Як прамільгнуў няўмольны час!
Юнацтва, дзе ж яно?
Нібы на свет я толькі раз
Зірнуў цераз акно.
І не магу пазнаць дзяўчат,
А мы ж міргалі ім —
Крыху Пятро, крыху Кандрат,
Міргаў і я — Максім.
На змену стаў каля дзвярэй
Дзядоў магутны стан:
Дзед Анатоль, і дзед Андрэй
І тройчы дзед Іван.
А час махне крыламі зор,—
Пачне хадзіць з клюкой
Клінабароды дзед Рыгор
З бабулькаю Вярбой.
Дзяды! Нам травы ў росце чуць
І першы спеў вясны,
Дык паспрабуем не сапсуць
І новай баразны.
19.3.56-7.10.69