Ён зіхацеў на схіле чорным
З глыб мармуру, з граніту луст
І сонечны, і быццам зорны,
І жоўты, і чырвоны — куст!
Напэўна, гэта вельмі блага,
Аднак я не сарваць не мог
Пунсовай гронкі горкіх ягад,
Уцехі ўсіх маіх дарог.
Бяжыць гарыстая краіна,
Я больш па доме не тужу:
Мне дрэўца роднае — рабіна! —
Зноў падвясельвае душу.
1955