Нейкія цуды ў чэрвені!
Нібы
Засыпаны снегам блішчыць курган,
Ці кінуў разьбяр лабрадорскую глыбу,
Ці белай пены нагнаў акіян.
На мураве, у квяцістых маках,
Для ўцехі прыезджых і гараджан,
Галаву пад крыло, да ўсіх абыякавы,
Вялізны лебедзь на ўгрэве ляжаў.
Дзеці смяяліся з абібока,
Падыходзілі блізка зусім, а ён
Чорна-чырвоны каменьчык вока
Ледзь паварочваў — і зноў у сон.
Нарэшце ўстаў — дапякло разявацтва!
Ногі клыпалі, а не ішлі,
Славуты кароль вадзянога птаства
Нязграбны і смешны быў на зямлі.
На хвалю ступіў і зрабіўся горды,
На шыі ўзнеслася галава,
Набраў вады, прапалоскваў горла,
Як быццам намерваўся заспяваць.
Усе гаварылі, што ён — няздара,
Не ахайваў снежнай кашулі свае,
Бо на гэтым возеры жыў без пары,
А хто ж без пары песні пяе?
Толькі старым стогадовым дрэвам
Было зразумела, што ён маўчаў,
Да краю поўны тым страшным спевам,
Якім сустрэне астатні час.
26.VI.1958