Не парушаючы разлукі,
Здалёк, нібыта неўпрыцям,
Схапіла, вырвала за рукі
З пакут, амаль што з небыцця.
Тваіх слядоў шукаю зноў я,
Хоць у аблічча бачыў сам,
Маё спрадвечнае здароўе,
Мая душа, мая краса.
Жывеш ты ў сонцы, на прагалку,
І стаў прасторным курны дом,
А сню такой, як ведаў змалку,
На жытняй постаці.
З сярпом.
10.ІХ.1968