Барабан, дзве скрыпкі і цымбалы,
Невялік аркестр, а выгляд сталы.
Капялюх у кожнага ва ўзорах,
Звонкія падкоўкі на падборах,
Паясы раменныя на стане,
Ручнікі вісяць паўзверх убрання.
Трохі дзіўна: дзецюкі з вусамі,
А чамусь прыкрыты хвартухамі.
Запявала скінуў шапку з кантам:
— Хлопцы, дайма чосу музыкантам! —
Спевакі становяцца насупраць,
Дружбакам глядзяць у вочы рупна:
«Ты чаму, цымбаліст, сакалочку шэранькі,
Выцінаеш, нібы не вячэраўшы?»
Адказалі працяжна смыкі і цымбалы,
Што яды і пітва ім уволю хапала.
«Дык чаго ж вы марудзіце, рук не вярэдзіце,
Заіграйце на доле седзячы!»
Музыканты сядаюць і смутна іграюць,
А ў паветры лунае прыпеўка другая:
«Гэй, не так, дарагія! Вы цягнеце кволенька,
Заіграйце, стаўшы на коленкі».
На калені тады музыканты пасталі
І тужлівей, маркотней яшчэ заігралі.
«Плакаць хочацца, слухаўшы вас, галубочкі,
Заіграйце нам лепей моўчкі!»
Ні струны, ні смыка не кранаюцца рукі,
А, здаецца, спяваюць музыкавы рухі.
Запявала адзін нездаволены толькі:
«Ці не час перайсці да мараўскае «полькі»?
Каб усё загуло, дык вы, часу не трацячы,
Заіграйце, музыканты, скачучы».
Цымбаліст і скрыпач прыпусціліся ў скокі,
Закружыўся між іх барабан меднабокі.
Вось, здаецца, «Лявоніху» грукне Палессе...
І мяне падымае мараўская песня.
1955