Тут не блішчыць з надтрунніцы граніт,
Для беднякоў даволі і бетону.
Ідзём між пліт, між многіх тысяч пліт,
І на адной — нібы матыль спазнёны.
Тут хутка стане белы сад зімы,
А як жа ты, крылаты мой таварыш!
Але над крыжам віўся надзімны
Ружовенькі дзіцячы шарык.
Прывязаны, не мог ён узляцець,
Шамрэў на ветры, нібы ўсхліпваў тонка.
Стаў бацькаў дар — уцеха для дзяцей —
Апошнім дарам бацьку ад дзіцёнка.
1968