У надвячорнай цішыні,
За шмат вякоў не знаўшы зморы,
Жалезны Жыжка на кані
З кургана азірае горад.
Сто вежаў Прагі залатой,
Каменных дзіў яго радзімы,
Апаясаў фабрычны строй
З узвіхранай чупрынай дыму.
І слепата ад даўніх ран
Не мучыць волата, знікае:
Відушчым стаў з Трацнова Ян
І ў новае жыццё ступае.
З ягоным іменем раслі
Атрады смелых партызанаў.
Натхняў іх Готвальд на баі —
Ён спіць пад гэтым жа курганам.
Сабе, наступніку свайму
Куецца лёс, куецца шчасце,
А будзе трэба: ёсць каму
Дарогу перасеч напасці.
Я не забуду ні на міг
Абліччы рыцараў свабоды.
Вартуе там старэйшы з іх
Спакой малодшага заўсёды.
1955