Як на праросце вострая травінка
Рыхтуецца лязом прабіць снягоў скарынку —
І раптам выблісне!
Не знаючы калі,
Не ведаючы, як здарылася дзіва:
Зялёная насельніца зямлі
Ледзь прарасла — і стала ўсім шчасліва.
Як толькі рух абудзіцца ў Ірыне,
Абвал пачуццяў стоўпіцца і рыне
За далягляд...
Пакінеш ты істоту,
Сябе самога.
Вызвалішся з сотаў
Зямнога бытавання...
І — ў паветра!
Ляціш за музыкай з ледзянага паркета.
Нашто цягацца мне па лёдзе ў Гетэборгах,
У Інсбруку чакаць запаленай паходні,
Я Нарач размяту сярод пагоркаў,
Каток, як шкло,— хоць кіламетраў сотню.
Вы ступіце — пачнуць трубіць крыніцы,
Вятры натрудзяць крылы ад авацый,
Усім пачуецца,
як чыста гімну ліцца,
Як лёгка сцягу нашаму ўзвівацца.
Я кланяюся Вам! Вы ў непрыветных далях
Наш гімн і сцяг над светам выклікалі.
1975