А за ракой — падаць рукою —
Прыкметная з усіх дарог
Алея Пушкіна,
якою
Ні разу ён прайсці не змог.
Па-чэшску гэта будзе — сцежка,
Такое слова ёсць і ў нас,
І я смялей пытаю ў чэшкі
З надзеяй зразумець адказ:
— Ці не вядомы вам Бухтэля? —
Яна гаворыць нараспеў:
— А вы б каторага хацелі?
— Таго, што майстар...
Ён умеў
Рабіць сталы і крэслы ўдала.
— Нашто ён вам? —
Я адказаў:
— Тут да вайны ў яго Купала,
Таксама майстар, пражываў.
— О! «Партызаны, партызаны!»
Хіба ж то майстар — то паэт...
Але няма Бухтэлі Яна,
Стары падаўся недзе ў свет.
А ваш паэт?
— Яго не стала
Тады, ў ваенныя часы...
— А вы хто будзеце Купалу?
— Лічыце, што малодшы сын.
— Дзе жыў Бухтэля? — зноў пытаю.
— Дом ці згарэў, ці сам ён збыў
І майстраваць пайшоў па краі,
А дзе рабіў, там еў і піў.
— Ёсць сваякі ў яго?
— Наўдачу!
Расшуквайце, Бухтэляў шмат.—
Пайшла.
А я Купалу бачу:
Вось ён мінуў зарэчны сад,
Такі, як сэрца колісь знала,
Высокі, малады зусім...
На сцежцы Пушкіна — Купала.
Ідзе...
І нам смялей за ім!
14.VI.1957