У цяньку шатрыстых ліп
Дзеўчаняты ў шатах белых
Прадаюць звяроў і рыб,
Не жывых, а скамянелых.
Незвычайнай пекнаты
Падарункі на ўспаміны:
Скамянелыя лісты,
Скамянелыя галіны.
Абляпіў крынічны дождж
Іх узорам жоўтай солі.
Пастаіш пад ім — і што ж?
Станеш выкапнем паволі.
Сам укрыешся луской
Серы, натрыю і брому,
Не адбіць яе кіркой,
Не паддасца нават лому.
Зрэшты, я не мараліст,
Ад мараляў засыхаю.
Мне мілей зялёны ліст,
Рыба вёрткая, рачная.
Ды традыцый не зламлю
І для памяці даўгое
На расстанні прыхаплю
Нешта іншае, жывое.
Тое, што найбольш цаню,
Падарыў мне край прыветны:
Добрых сэрцаў цеплыню,
Шум бароў і пахі кветак.
22.VI.1958