Сядзіць на возеры стары,
Нібы валун ля хваль імшэе.
Святлее надвечар. Вятры
Перадурэлі і цішэюць.
— Паўднёвы вецер — маладзён,—
Дзед люлькай пыхкае, смяецца,—
Красуню-жонку мае ён,
Дык рана звечара кладзецца.
І я быў некалі васцёр,
І да работы — не завала:
Да сонца ўстань, працуй да зор,
І часу, брат, на ўсё хапала.
21.XI.1968