...А жылі-былі ў свеце тры тугі,
Злыя тры тугі — падкарытухі...
У малодшай тугі бракавала кос,
Падплятала яна ў косы конскі хвост.
Нос — на дзесяць рос, на адну саспеў,
Між вачэй не ўлез, на ўсю губу сеў
І хаваўся за негустою,
Хоць і баба, за барадою.
У сярэдняй тугі — не было нагі,
Успіралася на хатуль даўгі,
Руку правую ёй па локаць
Адсушыў, ад’еў труйны блёкат.
У старэйшай тугі — над ілбом рагі,
Пад вачмі кругі,
З рота дух благі,
Вочы плаваюць у алеі:
Хто падыдзецца, так і ўмлее.
Ёсць ці не грахі,
Дзьмуць у тры духі,
Гнуць у тры дугі
Злыя тры тугі...
Завіхаюцца падкарытухі...
Намагаліся цёткі нядобрыя,
Каб на іх былі ўсе падобныя,
І людзей з чалавечай рочаці
На капыл на свой паварочвалі.
Ды прыйшоў красавік у госцікі,
Варухнуў ён вятрамі цёплымі,
Падхапіў тры тугі — выносьцеся! —
Не паспелі ўзляцець і — лопнулі!
Казка расказана быццам дзіцячая,
Калі хто хоча, хай перайначвае,
Як аджылі
Тры тугі, разбойніцы,
Як пачалі
Пад іх людзі строіцца:
Недзе ў бародах
Хаваюць насы,
Следам за модай
Па пуп — валасы,
Кос не хапае — скубуць у кабылы,
Дзеўкі з хвастамі — страшная сіла!
Не надужаюцца надта размоваю,
Ходзяць маўчком, нібы губы за пломбаю,
А пад вачыма кругі вымалёўваюць,
Рукі і ногі ў шэйках выломваюць.
Простая казка і ясная прыказка —
Што на прапіску, што тут на выпіску.
Я памаўчу...
У стаялыя рочаці
Вы ж і не хочаце,
Вы ж і не збочыце.
1973