Вясёлы,
прадублены ветрам,
Зазнаўшы мароз і прыпар,
Як ты ні ўгрызаешся ў нетры,—
Між пальцаў выслізгвае скарб.
Сціраючы потныя рагі,
Не раз узлуешся дарма:
Ківаюць галовамі драгі,
А плёну няма і няма.
Прамыты ўжо горы пароды,
І вось — залацінка!
Адна...
Не хмурся! Няма ўзнагароды
За працу
вышэй, чым яна.
Няхай не таймуецца сіла
І пошук не гасіць святла:
Адкрыецца поблізу жыла,
Абы залатая была.
1969