* * *
Не чакалася, не гадалася,
А развітваемся назаўжды:
Пад крылом ужо загайдаліся
Гор двухгорбыя верблюды.
Можа быць, гэта ніва спелая,
Можа быць, гэта ў кветках луг,
Але ж сіняе, але ж белае,
Але ж звонкае ўсё наўкруг...
Мора ўгневанае,
Песня спеваная,
А гаручая — не крані!
Скінь яе, залатая дзеванька,
Парашутам з высачыні.
Горы, ўгнутыя хмар паклажаю,
Чалавек сівы між дубоў,—
Для цябе ўжо сталі муляжамі,
Размалёванымі пад любоў.
Застанецца мне хваля з плюскатам
Калыхацца, гусці, трымцець...
І амаль зусім беларуская
Вунь — бярэзіна на хрыбце.
30.VI.1958