Яшчэ цяпла папачакай,
А ўжо кідаюць пералёткі
Свой вырай, свой птушыны рай,
Што быў людскім, казалі продкі.
Калі нас выгналі за грэх,
Адтуль і птаства ўсё з імпэту
Шугнула следам, ледзь не збег
Сам — ад нуды — стваральнік свету.
І вось — ляцяць! З усіх дарог,
Насустрач згубам у вандроўцы,
Пад сіні ліст, на спелы мох
Звіваць гняздо, спяваць сяброўцы.
Ляцяць у край згрызот людскіх —
Хай выбачае вырай вечны
За той жыцця кароткі міг,
За грэх салодкі, чалавечы.
1972