Некалі жыў адною
Думкай — і ўноч, і ўдзень,—
Хто ж там ідзе за мною,
Ці толькі ўласны цень?
Ці ўжо зусім не будзе
Гэткага, што б гукаў:
— Не занядбайце, людзі,
Продкам пачатых спраў!
Прымаразкам разводдзе
Скута, як шкло ў акне.
Сэрца на гэтым лёдзе
Не пакаўзнецца, не!
Чую, ўжо вырастае
Той, хто прыме зямлю.
Не пазнаю, не знаю,
Бачу яго, люблю.
Хай сабе непадобны
Ён да мяне і вас,
Святлейшы і болей добры —
Яму дазваляе час.
Вырас на мне карэннем,
Піў з нашых чыстых рэк,
Мае маё сумленне
Век той і чалавек.
1966