Светлы волас, звонкі голас
І каса да паяса —
Не дзяўчына, а краса!
Чарначубы, чарнавокі,
Сам высокі, крок шырокі —
Люба глянуць на хлапца.
Гэта пара ў роўнай сіле
На лугах, на паласе,—
Так сказалі людзі ўсе.
Трэба сватаць пакрысе,—
Бабкі так пастанавілі.
А дзяўчаты — ў смех дзяўчаты:
Як там сватаць,
дзе там сватаць,
Калі ўсё наадварот:
Ён — у двор, яна — з варот,—
Перабег дарогу кот.
Чорны кот?
А каб ён здох!
Дык за лапу і на мох.
Лета скончыла прыборку,
Ураджаі на вазе,
Дзядзька бусел ля пагорку
На адной стаіць назе.
Вось хлапец выходзіць з хаты,
Паднядзелен, як у свята:
Плашч гумовы, адмысловы,
Хоць і сонца, а не дождж,
На назе блішчыць галёш.
Да дзяўчыны проста крочыць.
— Можа, прымеш: гэта я.
А яна пяском у вочы:
— Дома ўся мая сям’я.—
Зноў пайшло наадварот:
Ён — у двор,
яна — з варот.
Словам, гэта валавода
Трэпле вёску цэлы год.
А чаму ж у іх нязгода,
І прычым тут чорны кот?
Што не хоча задавака
За вясельныя сталы,—
Тут закопаны сабака
Ды, відаць, і не малы.
Нешта ёсць ці нехта ёсць.
Вось і ўсё.
Тлумачыць досць.
1969