Змрочна выткнуўся на пляц
З мітуснёю крамак дробных
Папы рымскага палац,
На дупло савы падобны.
Дзе-нідзе святы айцец
Забразджыць касцельным звонам,
Ды, відаць, прыйшоў канец
Ватыканскім забабонам.
Кормяць чорных вераб'ёў
Бабкі, дрэмлючы на лавах,
Перахрысцяцца і зноў
Ціха дзейкаюць аб справах.
А над рэчкай у садку,
Што свіціцца ў пары цёплай,
Маркс успёрся на руку,
Піша ноты Дворжак поплеч.
Міла бачыць ім пару
Новай складкі, новай веры...
Гучна выклікаў зару
Горн вясёлы піянера.
За высокі сцяг з Градчан
Пастаіць народ ласкавы,
Ён нідзе не пазычаў
Сілы, мужнасці і славы.
19.VI.1958