Дзе паўвека, дзе ўвесь свой век,
Быццам жар у глухой загнетцы,
Ў чалавеку спіць чалавек,
Ён пачнецца, калі прачнецца.
Не гукайце яму — ўставай! —
Не ўшчувайце, чаму спазняецца,
Не турбуйце яго, няхай
Пачынаецца, прачынаецца.
Хоць шуфлюе аўсы ў засек,
На падмуркі ўзрывае гнейсы,
Але спіць яшчэ чалавек —
Ён прачнецца, калі пачнецца.
Можа поруч прайсці балід —
Не скранецца,
а бразне вочап —
Ён прахопіцца і наўзрыд
Будзе плакаць ці зарагоча.
Хлыне дзень да яго вачэй,
І жыццё здасца добрым святам,
Прыме ў сэрца бары, дзяцей,—
Гэтак прыйдзе яго пачатак.
А задыхае смерць за метр,
Ён падымецца,
без прыжмуру,
За хвіліну агледзіць свет
І, ўздыхнуўшы,— на амбразуру.
Не ўскладайце тады вянцоў,
Не спявайце хвалы па часе.
Гэта — доля жывых байцоў:
Ён не скончыўся, ён пачаўся.
1973