На ўзбярэжжы, на каменні шэрым
Пачак ад запалак гмахам стаў,
А яго назвалі штаб-кватэрай
Для рэгулявання земных спраў.
Каля той шматпавярховай хаты
Строй сцягоў — шарэнгаю рабой.
Паўз мяне праходзяць дыпламаты:
Чаравік начышчан, хвост — трубой.
Перад тым як ладзіць правалочкі,
Наганялі глянец малайцы:
Самі ў ванне мылілі сарочкі,
Прасавалі вузкія штанцы.
Грошай — брак, а выглядай паўлінам!
Дзе ж тых дробных возьме пасланец —
Край яго на крыльцы вераб'іным
Занач абляціш з канца ў канец.
І цяпер, каб не абедаць дома,
Падапрэ заможны кабінет
І глытае сліну да прыёму —
Там пад’есць і чарку хапане.
Твары ўсе пад незалежнай маскай,
У паставе гонару не менш,
А міргне багаценькая ражка,
Тут і пачынаецца манеж.
Круцяць сальта, скачуць праз вяроўку,
Піруэт змяняе піруэт,
Калі ж хто падмажа залатоўкай,
За чубы хапаюцца як след.
Разбягуцца, стукнуцца ілбамі,
То сябры, то ворагі навек.
Грабяні сабе параздзяўбалі
Ды яшчэ ў драбнейшых недарэк.
Перапынак...
Зноў у згоднай пары
Сігарэты смаляць, цэдзяць джус,
За плячыма ў плёткі — кулуары! —
Клеплюць і расклёпваюць хаўрус.
Ачмурэўшы ад таўчэння ў ступе
Вадкасці, вядомай добра ўсім,
Я выходжу — дождж настырны лупіць —
Зноў вада! Барометр нахлусіў...
А паветра ўсё дазвання зжорта —
Лімузіны мчаць на бензапой.
З люкаў — пара...
Д’яблы ў жоўтых шортах
Грэюць лазню
блізка пад зямлёй.
15.Х.1968