Маладое маджары па шклянках сумуе даўно.
Вострым пахам з рыжкамі спрачаецца сыр-сулугуні.
А чаму ж у пасудку дасюль не завільжала дно,
Звон чуваць не крыштальны, не срэбны,
а быццам чыгунны?
Хутка ж з’явіцца вечар,—
нам песні пара пачынаць:
Нас дванаццаць сяброў,
значыць, будзе і песень дванаццаць.
І шырокі Байкал, і азёр маіх морская стаць —
Усё чыста спяецца, што можа сябрам прыгадацца.
Што б, здаецца, узяць ды напраўду пабачыцца так:
Сесці разам за стол,
зацяпліць весялосць на абліччы?
Не спяшаюцца нешта.
Наўкол — сціхата, сціхата...
Не пачулі, відаць, хоць я доўга і голасна клічу.
Ды як бралася на золак,—
Рып дзвярэй і бляск вачэй:
Завіталі два Міколы,
А пасля пайшлі гусцей!
Вольга з Волечкай,
Тацяна,
Тры Міхайлы,
Два Іваны
І, прытупнуўшы, Сяргей.
Ды на што ж гэта падобна:
Ты ў данскім пяску, мой добры!
А ты ўпаў, равеснік мой,
Пад карэльскаю сасной.
Над табою крача воран,
Пад табою стэп няворан.
А ты, спраўдзіўшы таран,
Захінуўся ў акіян.
О, сястрычкі — цэлых тры! —
Усе тры ў адным віры,
На плывучым тым шпіталі,
Дзе не ўсіх дабінтавалі.
Мы ішлі насупраць зграям
Добры лёс вярнуць зямлі.
Дык навошта вы ўміралі,
Як памерці вы маглі?!
Міна,
Куля,
Штык,
Асколак —
І ад сэрца друг адколат.
Жыў-быў друг і не жыве:
Ні адным дарожным ветрам,
Ні салютам пісталетным
Не ўзбудзіць яго ў жарстве.
Ён учора, адвячоркам,
Стаў Зямлёй.
А стане Зоркай.
Свята блізка, на ганку.
Сябры паказаліся мне,
Маладыя, прыгожыя...
Толькі шкада, на хвілінку.
Пэўна, многа лягчэй адляцець з імі
ў ранішнім сне,
Чым той стол накрываць і не стрэчу
спраўляць, а памінкі.
Я штовосень хаджу з жураўлінай трубой і журбой.
Збажыну высяваю, гукаю зямлі — патурбуйся!
Адзінаццаць палегла — суровы надарыўся бой,—
Я — дванаццаты...
Глянь!
Склаў буслянку
падранены бусел.
1974