Порт залыпаў соннымі вачамі,
Карабель бярэцца на прыкол,
І на борце людзі закрычалі —
Рвуцца ў рай з птушыным малаком.
Хоць бы падказала ім жанчына,
Змерзшая,
ды факел жа ў руцэ,—
Тут замешан край не на птушыным
І наогул не на малацэ.
Хай крычаць рэкламы на Брадвеі —
Прытрымай у пальцах — слізкі! — цэнт:
Хлеб не памякчэе, не станнее,
Чый ні сеў бы зверху прэзідэнт.
Неаднойчы ўспомняць маму з татам,
І дастане бог на арахі,
Ім свабода трэба, а не статуя,
А дамоў завязаны шляхі.
Не закрасіш золатам і кока
Даўкі смог і горкі смак бяды.
Б’ецца ў бераг пенная затока
Горам перасоленай вады.
1968