Пакамянелі бярозы надрэчныя,
Хоць бы дыхнула ў якой верхавіне.
Булькаюць медныя міскі сланечнікаў,
Поўдзень памешвае спёку ў Задзвінні.
Млее рака, ледзь вітаецца з канямі,
Быццам не зналася з віхрамі, з бурамі,
Дзе ёй, самлелай, грамамі аскаліцца,
Мусіць, не здатна і хваляй нахмурыцца.
Раптам завіўся дымок ад паперчыны
На далягляд... Заклубіўся, падсвечаны,
І як ні быў ён у хмарах уверчаны,
Вырваўся гром...
І паўнеба адсечана.
1971