Каля сутокі дзікіх рэк,
Падняўшы вочы ў неба,
Стаяў без шапкі чалавек
І еў кавалак хлеба.
У пушчы вырваўшы загон
Дзярніны векавое,
І рады быў і горды ён
Сякеркай ды сахою.
Сузор’яў белаваты дым
Да долу падаў хваляй.
Мільёны светаў перад ім
Знікалі і ўставалі.
Здавалася, яго знарок
Не прыкмячаюць зоры —
Зямнога пылу камячок,
Загублены ў прасторы.
Глядзець у зіхаткі сусвет
Было б не гэтак горка,
Каб ведаў ён:
з другіх планет
Зямля здаецца зоркай.
Сава-начніца праз гушчар
Залапатала крыллем...
Ці раз ён марай учашчаў
Да дзіў на небасхіле.
Сніў: уздымаецца, ляціць
І нібыта крыламі
Над міскай возера ў трысці
Памахвае рукамі.
Нясе на мілю кожны ўзмах,—
Між воблакаў дарога...
...А хто ж з нас не лятаў у снах
Маленства залатога!
Ён меў тады такі ж узрост,
Па моцы і па думках.
За ноч, намуляўшы рабро,
Абуджваўся з лятункаў.
Злятаў з нябёс на бедны глей
І разважаў за сошкай:
«Вось верабей — куды драбней,
Але ж ляціць патрошкі!»
Здзіўленне брала, што жаўрук
Упасці не баіцца,—
Няўжо за хмарай, як павук,
Вісіць на ўласнай нітцы?
Ён майстраваць пачаў крыло
З прутоў і апранахі,
Прыжмурваў вочы і далоў
Скакаў з царкоўных дахаў.
Смяяўся ўласнік дробных крам,
Клялі ў царкве нябогу:
— Не можа стаць спрадвечны хам
Анёлам, роўным богу.—
Пан ушчуваў, аконам сек:
— Пільнуй свайго акрайца! —
І горка думаў чалавек
Больш з небам не займацца.
Аднак жа чуў ён: спакваля
Расце, бушуе сіла,
Вучыла кроку перш зямля
І лёту навучыла.
Крыло, палёт і вышыня!
Да сініх зор спрадвеку —
Зірнуць,
ці ёсць на іх радня —
Карцела чалавеку.
Яму хацелася займець
Крылатага багацця
На самай горкай між зямель,
У самай курнай хаце.
Махаў з-пад хмар яму Ікар
Крылом на плыўкім воску,
Цераз суцём з ягоных мар
Раджаўся Цыялкоўскі.
...Глядзіць,
рагоча гурт сялян,
Чуцён з-пад неба лёскат:
Ледзь-ледзь вышэй плыве біплан
За бусла з нашай вёскі.
Ды вось між зор ляціць зямляк,
Смаленец,
смелы хлопец.
Ніхто не скажа — сілы брак,
За крылы бог не схопіць...
Ты крылы нам усім дала,
І подлеткі лятаюць,
Радзіма прагі да крыла,
Краіна залатая!
1969