Выганяючы статак вясновай парой,
Разлучаў я хваіну з пахучай карой,—
Скруціш дудку, прарэжаш у ёй галаснік,
Сэрца ўставіш — і ты ўжо музыка з музык.
Ажывала свісцёлка ў дзіцячых губах,
Пыльны шлях мае мары на спіне зыбаў.
Зазывала ў дарогу, вяло без канца
Не хваініна сэрца, а сэрца хлапца,
Дый найбольш запявала на смутным ладу,—
Пра бяду гаварыла душа праз дуду!
Нечакана вярнуў мяне ў даўнюю даль
Наш тутэйшы, адменнай работы раяль.
Ад блішчастага века над безліччу струн —
Басавітых — на радасць і тонкіх — на сум —
Ледзь відзён быў музыка, нярослы хлапчук,
І на клавішы ўсе нестае ў яго рук.
А зайграў:
і мяцеліца ў полі мяла,
І Лявоніха вочкам паблісківала,
І дзяўчына шаптала, і штось гаварыў
Перад вечнаю ростанню бацька стары.
Гэта ведаў адзін я...
А як жа хлапчук
Вывеў з цемры той свет і надаў яму гук?
Ды яшчэ адгадаў, чым я зараз жыву,
З чым у заўтра іду...
Я схіліў галаву
Перад поўнай душой,
Перад спеўнай рукой,
Перад той, што ўмывалася ў Нарачы з хваль,
Перад елкай, чый голас сышоў у раяль.
1967