Каб я па табе не занудзіўся,
Пэўна б, рана так не абудзіўся
І не ўбачыў бы, як месяц-непакора
Срэбным пэндзлем размалёўваў горы,
Як, з расою ўстаўшы, сонца потым
Залаціла гэтую работу.
Але без аздобы, без акрасы
Ранак быў усмешлівы і шчасны:
Кожны лісцік гэтакі зялёны,
А малы струмень такі сцюдзёны,
А лясны спявак такі натхнёны,—
Што здалося:
Я ў цябе, мая краіна,
І ў тае, што мне павек дзяўчына.
12.VI.1957