Рэчка Паратунка на Камчатцы!
Якава ты, мілая рака?
Мусіць, перад тым як так назвацца,
Дзесьці ўратавала земляка.
Доўга я лавіў цябе на картах:
Сіні хвост вільне — і ў акіян.
З берагоў тваіх жалезным гартам
Мне звініць бяроз каменных стан.
У гады сягаю пільным вокам,
Ці салодкі меў, ці горкі лёс
Той дзівак, што ў гэты край далёкі
Наша слова добрае прынёс.
Кім ён быў? Відаць, землепраходцам,—
Крок ступі і цуды прыкмячай:
Снег ляжыць, а дно ягонай лодцы
Грэе кіпню чыстага ручай.
Чалавек ці звер хлапца параніў,
Як з прасторам біўся за ключы,
А з цябе зачэрпаў цёплай твані,
Прылажыў і раны падлячыў.
Можа, ў сэрцы здарыцца нястача
І рабіць адмовіцца рука,
Рэчка Паратунка! У няўдачы
Выратуй другога земляка.
Я сябе даўно ўжо цешу думкай,
Што калісь, на ростані дарог,
Наша слова стане паратункам
Ад тугі, ад болю, ад трывог.
1969