Ён ужо з хворага рабіўся чалавекам.
Хутка ўстаў,—
тэлефон разрываецца, звонячы.
У трубцы раптам
зайграўся рэквіем...
Як стрэл у сэрца.
Адразу — агонія.
Даволі!
Зноў дэтэктыўны фільм?
Дык пачніце з канца,—
дадушы надакучыла:
Такіх пачаткаў мільёны міль
Любоўная плёнка штодня раскручвае.
Не, тут папраўдзе.
Гэта — пачатак,
Нядаўна быты, зусім спадзяваны:
Забіты напавал чалавек сіваваты,
А на целе нідзе ані знаку раны.
Бязлюдныя вуліцы,
быццам бы громам аблясканы,
А дыхаюць парна.
Здаецца, укрыты натоўпамі,
І лапак пад ногі —
з ласкавай яліны пушчанскае —
Адсутным працэсіям
ветрам адсутным натоптана.
Ні плачу капелаў, ні ўзрыдаў аркестравых,
Паветра ж паранена крохкімі згукамі:
То ў неба ляцяць і вяртаюцца весткамі,
То б’юцца на бруку і робяцца чуткамі.
Адзін-адзіненькі, у долах няезджаных
Блукаў...
За лясамі, за рэчкаю сіняю
Шукаў невялічкую кроплю бязмежнага —
Азяблае плечка пад лёгкай хусцінаю.
Гукаў чалавек... Хоць бы водгулле з міласці!
А з сэрцавай хаты, ад сэрцавых сенцаў
Часцінка прасторы ў прасторы адбілася,
Што ў доме жыла... І каса на сукенцы...
Яшчэ красавік
без красак
на лузе мок.
Дажджавік з туманоў
апранала вясёнка ў застудзе.
Чалавек падбег на тэлефонны званок.
А трубка стрэліла.
Словам — у грудзі.
Можа, не стрэліла, можа, сказала?
Ну, так,
і з вуснаў ляцяць карцечыны.
Сэрца ж не бранірована,
толькі што акрыяла,—
Ледзь дакраніся, і напал рассечана.
А што ў тым слове?
Нічога асаблівага:
Хтосьці камусьці стаў непатрэбен.
І ўраз адцураўся дарог пад ліўнямі,
Вады не бярэ, нават хлебам грэбуе.
Курыць, маўчыць.
Старасвецкі пакой:
Дзверы — пад столь, у парозе грубка.
Чакае.
Тэлефон абазваўся званком.
— Ало!
Не тая...
Бязгучна страляе трубка.
Не цішацца смуткі, як ні прастарэкуем,
Таго не вярнуць, што адклікана лёсамі,
І граецца сам
самы горкі рэквіем:
Каханне як сыдзе,
не ўгонішся —
босае.
1969