З далёкай стромае вяршыні
Звісаў, як нітка, ручаёк,
І я пайшоў насупраць плыні,
Каб дакапацца, дзе клубок.
З якіх ён выбіўся расколін,
Чым пачастуе нас цішком:
Ці домессю гаючай солі,
Ці то яшчэ якім дабром?
...Ударыў гром, і поруч з гэтым
Пабег ручай, за ім другі!
Вясна здароўкаецца з летам,—
На Татрах растаюць снягі.
I зноўку загрымела глуха,
У скалах пашчапаўся гук...
Злуе завея-папрадуха,
А пража ўсё сплывае з рук.
1955