* * *
Шаўкі і дарогі па-рознаму мераюць,
І плаціну жвірам пе мыюць, як медзь,
А сэрца шаруюць наждачнай папераю,
Як быццам бы сэрца павінна блішчэць.
Лязо адаб’еш і — работа не цяжкая:
Спявае каса і спявае рука,
А сэрца мянташаць сухою мянташкаю,
Як быццам бы сэрца пяе ад бруска.
Пагодна ў душы, ні хмурынкі над кручамі,
Ідзеш, і крыло вырастае з пляча,
А ты падліваеш у сэрца гаручага,
Як быццам бы ў сэрцы завод ад ключа.
А стане само ці пакончыць з вандроўкамі,
Тады ўжо дакор пекане палыном,
Што з дошчак агрэхі здымаем габлёўкаю,
А з сэрца сякераю трэску сячом.
Ідзе праз вятры чалавек неаблашчаны,
Не хоча цяньку, не шукае сядла,
А сэрца чакае, каб сэрцам абнашчылі,
Каб сэрцу ад сэрца палёгка прыйшла.
І як ні было б тое сэрца знявечана,
А з добрага вока павее цяпло —
Паціху кранецца і, сэрцам прывечана,
Глядзіш, аджыло...
Пакульгала.
Пайшло!
1973